- سه شنبه ۲ مرداد ۹۷
- ۱۵:۲۴
٢- یه سری از افراد هستن که حالا بنا بر عفونت دندونشون، اعتیاد و مصرف قرص های آرامبخش یا آناتومی خاص اعصاب و بدنشون، به راحتی بی حس نمی شن. توی مردها بخصوص فراوان داشتم بیمارهایی که در حالی که صورتشون از درد توی هم رفته میگن: " بکِش خانوم دکتر، بکششش تحمل می کنم." اکثرا دوباره بی حسی می زنم و صبر می کنم ولی اگر سِر نشد و عفونت داشت توصیه میکنم آنتی بیوتیک مصرف کنن و هفته ی بعدش بیان. چند روز پیش بیمارِ آقایی که به نظر میومد مصرف کننده مواد مخدر باشه داشتم؛ قرار بود هفت تا از دندونهای قدامی فک پایینش رو با هم اکس کنم. ٣ تا از دندون ها به هیچ وجه بی حس نشدن. انواع و اقسام روش های بی حسی رو امتحان کردم و باز هم نشد. بیمار عجله داشت که همه رو بکشه تا زودتر دندون مصنوعی بذاره، برای همین اصرار کرد که طوری نیست بکش! آقا چشمتون روز بد نبینه! درسته دندون های قدامی فک پایین خیلی دندون های ساده ای هستن برای کشیدن و راحت خارج میشن از فک، ولی موقع کشیدن این سه تا دندون، وقتی چهره ی درد کشیده ی بیمار، ری اکشن هاش، پا کوبیدنش به یونیت و مشت شدن دست هاش رو می دیدم از خودم بدم اومد. دقیقا حس این رو داشتم که شکنجه گر ساواکم! -_-
٣- پسربچه ی شش ساله به شدت بامزه و البته تپل بود. ازون تپل هایی که بهش میگن چاق! حرف هاش رو هم جویده جویده می زد. با هزار زور روی یونیت خوابوندیمش، یک ریز غر می زد. بنده خدا از بس همه بهش گفته بودن: نخور چاق شدی؛ وقتی بهش گفتم چقدر پسر بانمکی هستی شما! آروم و زیر زبونی گفت: نخیرم اصلا هم چاق نیستم! کلا هر صفتی که تا به حال نشنیده بود رو چاق تعبیر می کرد. دلم ضعف رفت واسش.
٥- فکر کنم بدونین که نقطه ضعف من نون سنگکه و براش جونم رو هم میدم. یکی از خوبی هایی که منو تو این شهر نگه داشته، نونوایی نزدیک پانسیونه. جدیدا شاگردی آوردن که به طرز عجیب غریبی سه بار پشت سر هم توی یک هفته تا وارد نونوایی می شدم، می گفت: تموم کردیم! من هم یک بار صبر کن، دو بار هیچی نگو، بار سوم کظم غیظ کن و یک هفته رو با نون بازاری سر کن. دفعه چهارم تا رسیدم نونواها با اینکه تازه تایم نون پختنشون شروع شده بود، سوار موتور شدن و رفتن! کارد می زدی خونم درنمیومد و اون روی هوپانه ام رو نشون دادم! شاگرده ترسید زنگ زد بهشون که زود بیان و پخت اولشون چند تا نون سنگک برشته بهم بدن. دهه!
٧- قیافه ی من رو در این موقعیتی که براتون میخوام شرح بدم تصور کنین: مرد وارد اتاقم شد و گفت من رو ارجاع دادن که معاینه ام کنین. پرسیدم کدوم قسمت فرستادنتون؟ جواب داد: آقای فلانی گفتن واسه معاینه ی پیش از بارداری برو چکاپ دندونپزشکی بشو!
نمی دونستم تا این حد بارداری بر سیستم دهانی دندانی پدرها هم اثر گذاره! :-/
١١- پسر ده ساله رو به زور روی یونیت خوابوندن تا دندونش رو بکشم. کارش سریع تموم شد، وقتی بهش گاز اضافه می دادم گفتم: نگاه کن به نقاشی های پانلم. دفعه بعدی که اومدی تو هم برام نقاشی بکش. نگاهی سرشار از فحش بهم انداخت و دستش رو به معنی "برو ببینم!" واسم تکون داد و رفت. چرا باید همه ی نقاشی هام کار دست دختربچه ها باشه فقط؟ احتمالا چون پسرها از بچگی بی ذوقن! :-/
١٣- اولی طبیعی بود. دومی و سومی جالب بودن. ولی وقتی هر پسربچه ای که برای معاینه مدارس اومد پیشم روی شقیقه اش خط انداخته بود، دیگه خنده ام گرفت. یکیشون که سی آر سِون درآورده بودن واسش! بعد میگن زن ها اهل چشم و هم چشمی ان!
١٧- خانوم نون وارد شد و گفت یه پسره است دانشجوی دندونپزشکیه، پرسید خانوم دکتر وقت دارن ازشون چند تا سوال بکنم؟ گفتم بگو بیا! پسر ریش و سیبیل دار وارد شد. یکی از آستین های پیراهنش رو بالا داده بود و دستش رو خم کرده بود. گویا از آزمایشگاه میومد. شروع کرد به پرسیدن که از طرحتون راضی هستین و حقوقتون خوبه و من چیکار کنم بیام تو شهر خودم طرح؟ گفتم: سربازی نداری؟ گفت نه معافم ولی طرح رو دارم. بعد از کلی توضیح دادن ازش پرسیدم: کدوم دانشگاهی؟ اسم دانشکده خودمون رو گفت. - پس چرا تا به حال ندیدمت؟ ورودی چندی؟ -٩٥.
خنده ام گرفت. هنوز علوم پایه نداده، به فکر حقوق طرحش بود! فنچ!
١٩- پدرجانم بهم زنگ زد و خبر داد جمعه عقد یکی دیگه از خواستگارهای رد شده امه که گفته بود اگه هوپ زنم نشه اصلا دیگه نمیام ایران! اصرار هم کرده من حتما باشم تو جشنش. می بینین که نامبرده نه تنها نیومد ایران، بلکه کنج عزلت گزید و گوشه نشینی اختیار کرد! دو هفته پیشم عقد یکی دیگه اشون بود. یعنی تماااااام اونایی که بسیااااار مصر بودن در ازدواج با من رفتن خونه بخت، تمااامشون ها. :-)))
حس مزخرف خنده داری دارم. ناراحت نیستما بالاخره وقتی ردشون میکنم، حق دارن برن دنبال زندگیشون؛ ولی عشقم عشقای قدیم! :-)))))
٢٣- ما به دنیای مجازی و آدم هاش دل می بندیم. وقتی وبلاگتون رو می بندین و غیبتون می زنه، دلمون می شکنه. شارمین، آبان، میرزاده خاتون و امیر همسرش، میس تیچر و آخری دلژین... کاش برمی گشتین. :-(
+ خودمونیم چقدر خاطرات این دفعه پسرونه/مردونه شد! :-)))
- ۵۷۰
