خودت باش رفیق!

سلام عزیزم.

از عنوان پست، مطمئن بودم کامنت‌ها بسته‌س! 

نمی‌دونم چی بگم. می‌دونم چند وقتیه تو این حس و حالی و می‌دونی که اگه فکر کنی کمکی از دستم برمی‌آد دریغ نمی‌کنم. فقط کافیه هر موقع خواستی بهم بگی 😘

میدونی، یه مدت ما خیلی به شدت کار میکردیم. حتی یکی میومد کارگاه پیشمون حساب میکردیم ببینیم چقدر ضرر کردیم اون تایم رو:)))

یهو به خودمون اومدیم دیدیم چقدر افسرده و خسته و فرسوده شدیم.

حالا هر سه چهار روز یه بار کلا تعطیل میکنیم. تایم کاریمونو کمتر کردیم و الان اوضاع خیلی بهتره...

....

تایم کاریتو کمتر کن به نظرم.:*

همش نگرانیِ آینده‌س که نمیزاره حال رو در یابیم :)

این حس کافی نبودن رو هممون داریم این روزا، کاش درمانی داشتیم براش.

احساس کافی نبودن 

حس خوبی نیست ...کلا نوشتن سخت شده هوپ ..

دنیای  اطرافم کاملا سکوته و پر از رنگ خاکستریه. 

نمی دونم چرا ولی ذهن اکثر ما خالی خالیه

هیاهوهای پوچ

خیلی سخت میشه تلاش کرد برای بهبود....

الان پستت و خوندم و تعجب کردم

خیلی عجیبه جدیدا هشتاد درصد ادمای اطرافم حرف تو رو میزنن

یکی از پرستارا میگفت احساس میکنم زمان متوقف شده برام و هیچ اتفاقی نمیفته دیگه و فقط روز میشه و شب میشه

من فکر میکنم هممون حداقل یک بار این شکلی فکر کردیم  

و واقعا میفهمم چه حس بدیه

یه برگه بردار و توش بنویس دوس داشتی چه چیزایی رو تجربه کنی، یا بیشتر و یا کمتر کنی تو زندگیت. بعد اروم آروم هر روز یه قدم کوچک در همون مسیر بردار

میتونم بپرسم ماجرای هوپ چیه؟((=

منم همین حسا رو دارم⁦☹️⁩⁦☹️⁩⁦☹️⁩⁦☹️⁩

میدونی،میگن پاندمی بعدی افسردگیه...فکر میکنم این روزا همون قدر که واسه کرونا رعایت میکنیم تا سلامت جسممون به خطر نیوفته،باید از روانمونم مراقب کنیم...
انگار باید ادامه بدیم،نه حتما با خوشحالی و قشنگی قبل،نه حتما امیدوار و با دید باز به آینده،فقط ادامه بدیم،شاید ادامه هم نه،صرفا مقاومت کنیم...این حس همگانیه،این ناامیدی و بی انگیزگی،این چرا چراها،این نگرانی از حسرت یا حتی خود حس حسرت،متاسفانه همگانیه،همین باعث شده با دیدی که به کرونا نگاه میکنم،به این حس ها و روز های تا حدودی گنگ و گرفتار غم،نگاه کنم،دقیقا همونقدر که از کرونا گریزی نداریم،از این حس ها هم نمیشه فرار کرد...

امیدوارم حالت بهتر بشه،نگران حسرت خوردن نباشی،و روونی قلمت برگرده،صرفا میگم که بدونی،هنوزم وقتی حالم به شدت گرفته‌ است،وقتی ناراحتم،وقتی حوصله خودمم ندارم،با وجود اپشن های زیادی که دارم،انتخابم ارشیو نود و شیش به بعد توعه...جوری که گاهی میگم کاش میشد کپیش کنم،و شاید نه اندازه تو،ولی تا حد زیادی نگران این میشم که بیان پست هاتو بخوره...امیدوارم واقعا دوباره به خودت یا هرچیزی که خودت دوست داری،برگردی...یادته که صدا قشنگ چی گفت؟...چرایی وجود گل رو بیخیال،گلبرگ هاشو تیکه پاره نکن تا بفهمی چرا،فقط از وجودش لذت ببر.

خب برنامه بریز. هدف بذار برا خودت.

مثلا بگو من این ماه پنج تا دستور پخت غذای جدید رو امتحان میکنم.

یا این ماه پنج تا از فیلمای برتر رو میبینم.

یا هر چی دوست داری.

کلا زندگی بی هدف که میشه کسل کننده میشه.

.

بعد میدونی به نظر من دقیقا مشکلت همین بی هدفیه.

دبیرستان آدم کنکورو داره.

دانشگاه دغدغه امتحانا و کار

بعدشم که طرح بودی و انتظار تموم شدن طرحت بوده.

الان هدفی به اون بزرگی نداری...

یکی پیدا کن :)

مثلا پیشنهاد میکنم به این فکر کن که یه پیج بزنی و خاطرات رو بنویسی.

این هدف بزرگیه و کلی تلاش میخواد.

حسابی مغزتو به کار میگیره :))

خیلی وقته این حس مشابه رو دارم و کاملا درکت می‌کنم.

شاید بهتره یه مدت کار خاصی نکنی و رها باشی که ذهنت این‌طوری آروم بگیره. 

نوشتن های شخصی هم همیشه جوابه.

امیدوارم خیلی زود پرلبخند باشی

سلام

سال نوتون مبارک :) قدم واکسن نورسیده ایشالا به خیر باشه

منم همین حرفا :| خسته شدیم، اَه

بابا مغز من پر از اینستاست، چه انتظاری داری ازم؟:))))

ولی کلا منظورم اینه یه هدفی بذار.

به فیلمی چند وقت پیش دیدم، اگه اشتباه نکنم جولی و جولیا. نمیگم خیلی جذاب بود. ولی به نظرم دیدنش برات جالب باشه. یه دختری بود که دنبال هدف میگشت. میخوام ببینی که لازم نیست هدفت شکوندن شاخ غول باشه.:)

لعنتی... لعنتی لعنتی....

چقدر این پست حال عمومی من بود ....

راستش رو بگم؟!

یه خلا تو زندگیم حس می کنم .... چیزی شبیه به «عشق» :(

می‌دونم نه آدم تلاش کردنش هستم نه حتی حوصله ی آشنا شدن اولیه با کسی رو دارم ....

واسه همین دور از دسترس تر میشه و دفنش می کنم ...

این دفتر برنامه‌ریزیا اصلا به درد نمیخوره.

یه دفتر معمولی بردار. بالای صفحه اولش بنویس اهداف 5 ساله.

بعد اهدافی که دلت میخواد تا 5 سال دیگه به دست بیاری بنویس.

بعد برو صفحه بعد. بنویس اهداف سال 1400.

بعد یکی دو تا از اهداف 5 ساله‌ت و یکی دو تا هدف کوچیکتر رو بنویس.

بعد برو صفحه بعد، بنویس اهداف اردیبهشت

اصلا مهم نیست که از اول اردیبهشت شروع نکردی!

قدمهایی رو بنویس در راستای اهداف سالانه، به علاوه یکی دو تا هدف کوچیکتر.

بعد برو صفحه بعد، بنویس اهداف هفته اول.

باز قدمایی در جهت اهداف ماهانه و یکی دو تا اهداف خوردتر.

تو صفحه بعدی هم هر روز کارای روزانه‌تو مینویسی و آخر شب بر اساس تعداد کارایی که انجام دادی به اون روزت نمره میدی. 

آخر هفته، به هفته‌ای که گذشت نمره میدی.

آخر ماه به برنامه ماهانه‌ت نمره میدی و آخر سال، دستاوردهای سالانه‌تو میسنجی.

.

این روش برای من خیلی خوب جواب داد.:)

سلام

منو بگو که فکر میکردم مال بحران میانسالی خودمه

شما هم؟

راستی پیش از نوشتن درباره بیماران یه نگاه به کامنت خانم آوا توی آخرین پستم بفرمائید شاید که رستگار شوید!

حرف ها و حس و حالت کاملا برام آشناست و فقط پذیرش این حالت بهت کمک میکنه هوپ جان.  بپذیر و درواقع براش تلاش خاصی نکن. به روحت فرصت بده و بهش بگو فرصت زیاااادی داری برای این حالت بیحالی و بهش بگو اصلا عجله ندارم که زود خوب بشی.کم کم خودش مث یه بچه کوچک از اون پشت میاد بیرون و بهت میخنده. میدونی ترس از اینکه نکنه این روزها بره و من زندگیشون نکرده باشم نکنه سنم بالا بره و لذت نبرده باشم ...همین ترسهای کوچولو روح ما رو بیشتر توی خودش فرو میبرند. بگذار زمین این بار رو...البته اینا تجربه های شخصی من هستن و فقط نظرم رو گفتم. 

باورت نمیشه من به درجه ای از عرفان(!) رسیدم که واسه خودم هدف پیاده روی گذاشتم تو هفته .... 

واسه پیشگیری از افسردگی و درمان اون خیلی خوبه ... 

امروز صبح روز اولش بود 

وقتی تو ****** **** یه عالمه رز خوشبو و پیچک امین الدوله دیدم  و ازش لذت بردم ٫ احساس کردم چقدر از زندگی غافل بودم .... حتی یه جاهایی که عینک افتابیم رو برداشتم و رنگ گل ها رو به شکل طبیعی دیدم انگار احساس دلمردکی ام شسته شد رفت

برعکس همیشه که گوشی می‌بردم و وسیله ٫ فقط کلیدم رو بردم و یه کاغذ خودکار.... بین راه هر چیزی یا کاری که به ذهنم می رسید یادداشت می کردم ‌‌‌‌‌هم روحم تازه شد هم فکرم سبک شد... 

راستی یه سوال ... عکس پروفایل عکس خودته هوپ؟