خودت باش رفیق!

دیگه نمی تونم بیشتر از این از شما مخفی کنم. اولش گفتم روند معمول پست هات رو ادامه بده هوپ. دلیلی نداره همه زندگیت رو بیای بنویسی و در معرض دید همه بذاری. ولی بعدش حس بدی بهم دست داد. مسئله کوچیکی نیست که من از شما بتونم قایم کنم. وظیفمه و باید دلیل استرس و پست و رفتارهای عجیب اخیرم رو برای شما توضیح بدم. پس بدون حاشیه می رم سر اصل مطلب...

دوستان! 

من چند ماهی هست که یارم رو پیدا و تاهل اختیار کردم.

ازدواج و مسائل و مشکلاتش هر کسی رو می تونه بهم بریزه. از طرفی کشور و مشکلات زیادش هم فرصتی برای لذت بردن از این دوران برامون باقی نذاشته. انقدر استرس کشیدم این مدت که روی نوشته هام هم اثر گذاشته. 

گاهی وقتا واقعا نوشتن نمی تونه تمام اون چیزی که میخوای رو بیان کنه، انقدر که زدی توی سر قلمت و سانسورش کردی. حرف دارم واسه گفتن ولی قلمم یاری نمی کنه و البته که من هم نمیخوام یاری کنه، فقط میخوام بگذره ازش و یادم بره همه چی رو. 

پس میام یکم در مورد تنهایی اگزیستانسیالیسم ( حتی به زور تایپش میکنم!) صحبت میکنم. طرف میگفت سه نوع تنهایی داریم: تنهایی بین فردی، تنهایی در جمع و تنهایی اگزیستان... (سخته، شما درست بخونین!) که برترین نوع تنهاییه و با خودشناسی به دست میاد. وقتی که بدونی حتی توی بهترین رابطه هم که باشی باز بالذات تنهایی، فقط خودتی و خودت. اینطوری برای پر کردن خلأ درونیت دنبال رابطه و ازدواج نمی ری. اکثرا به این نوع تنهایی پی نمی برن حتی ازش فرارین و می ترسن ازش، واسه همین از رابطه ای به رابطه ی دیگه میرن و سرخورده میشن. ذهنم خیلی درگیر این نوع تنهاییه. باید به مرتبه ای برسم که با این تنهایی بالذات وجودیم بیشتر کنار بیام. کار خیلی سختیه ولی من از پسش برمیام. 

*عنوان از سعدی شیرازی