- سه شنبه ۲۸ آبان ۹۸
- ۲۲:۵۲
من منتقد حرفه ای فیلم نیستم. از دید فردی که فیلم های ایرانی رو فقط توی سینما می بینه و حجم نتش رو برای دانلود فیلم های خارجکی می ذاره(می ذاشت!) ، هر چهار فیلمی که توی سه شنبه های اخیر دیدم، رضایتم رو جلب کردن؛ هر چند درونمایه همشون تلخ بود.
پیلوت:
از جذابیت چهره ی شخصیت خانم فیلم (بهدخت ولیان) که بگذریم، بازی جواد عزتی و دروغ هاش روی مخ بود، حمیدرضا آزرنگ نقش یک فرد شارلاتان رو خیلی باورپذیر بازی کرده بود و سعید آقاخانی تکه های خنده داری می انداخت که تلخی فیلم رو کمتر می کرد. در واقع یه فیلم اجتماعی خیلی تلخ بود.
درخونگاه:
فیلم سراسر تلخی که اگه سیاه سفید بود هم به نظرم تا آخر فیلم متوجه نمی شدی؛ انقدر که فضای سرد و غمباری داشت. بازی امین حیایی رو دوست داشتم و همینطور ژاله صامتی.
سال دوم دانشکده من:
رفته بودیم شاه کش رو ببینیم که گفتن دو تا بلیت بیشتر نمونده ازش و این دو بلیت هم کنار هم نیست بلکه پشت سر همه. تو شیش و بش تصمیم بودیم که جدا بشینیم از هم یا فیلم دیگه ای ببینیم که همین دو بلیت هم از دستمون رفت. پسری با تیپ هنری نزدیکمون شد و گفت: پیشنهاد میکنم "سال دوم دانشکده من" رو ببینین. نگاه به اسمش نکنین توی جشنواره های خارجی نامزد جایزه شده.
این شد که با تردید بلیت رو گرفتیم و خدایی ناامیدمون نکرد.
یه سوال! تا حالا شده از عشق یا دوست پسر/دختر و یا همسر دوستتون خوشتون بیاد؟! واکنشتون چی بوده؟
هزارتو:
بخاطر شهاب جانِ حسینی عزیز رفتیم این فیلم رو ببینیم. برای کارگردان تازه کار فیلم به نظرم اثر قابل قبولی بود و تعریف کلی فیلم، همین هزارتوی اتفاقات بود. دیدنش برای یک بار ضرری نداره؛ هر چند انتظارات بیشتری با توجه به بازیگرای خوبش از فیلم میرفت.
+ memento رو چند روز پیش دیدم و هنوز توی شوکم!
++ ٥٥ نفر آنلاین!!! رییلی؟!!! :-/
- ۴۱۹
