خودت باش رفیق!

چه تلنگرانه ی خوبی بود:)

ممنون

من بچه که بودم قبل از اینکه برم مدرسه مامانم عضو کتابخونه کرده بود جفتمونو ،خودش رمان میخوند برای منم کتاب داستان میگرفت ،اصلا سواد نداشتم و عاشق این بودم که وقتی میریم خونه مادربزرگم خودمو الکی بزنم به خواب که مامان بابام ولم کنن برن و اون کتاب داستانا رو تا صبح با مامانبزرگم بخونیم،اون برام میخوند و من گوش میدادم

یجورایی این شگردم عادی شده بود و همه میفهمیدن خودمو زدم به خواب...

یادش به خیر، «کیهان بچه‌ها» و «سروش»...

من خوره‌ی این دوتا بودم. یادمه که تا همین پنج-شش سال پیش یه آرشیو غول‌آسا داشتم از این دوتا. منظورم از «آرشیو غول‌آسا»، تمام شماره‌های منتشر شده این دوتا توی دوران دبستانم هست.البته وقتی بزرگ‌تر شدم، دیگه سلیقه‌ام تغییر کرد و رو آوردم به سمت کتاب.چندسال پیش هم که این آرشیو پر از خاطره رو بخشیدم به پسرخاله‌هام. :)

زندگی کردن ارزوهای قدیمی...

با براورده شدن هرکدوم از ارزوهامون سطح توقعمون میره بالا و سخت تر میشه لذت برد...

هوپ،پشت این نکته خوشگلی که رو کردی یه اجبار شدید موج میزنه..اینکه ارزوهای جدیدمون اونقدر دست نیافتی شده که مجبوریم قبلی ها رو کند و کاو کنیم و خود خوش سازی انجام بدیم:-))

مثل همون وقتی که یه معلول جسمی میبینیم و خدا رو شکر میکنیم از سالم بودن...زیباست...تلنگرانه است...مثبت و خوشگله...مرسی یاد اوری کردی:-)

بگو ببینم،کف بر شده ای در پی چه ژیگول؟؟+_+

حس کنجکاوی همزاد هر انسانیه

دانستن دانستن دانستن

خواندن خواندن خواندن

در دوران خردسالی و نوجوانی این حسّا زیبا وشیرینن

امارویا...رویاها نیز زیبا و شیرینن به خصوص اگه...

مارک فیشر در خصوص رؤیا می گه:

« روزی خواهی آموخت که جامه ی عمل پوشاندن به رؤیاهایت، هدف غایی زندگی است،مابقی بی اهمیّت است».

برآورده شدن هر آرزویی زمان مخصوص خودش رو داره زمانش که برسه خودش برآورده میشه

ولی قربون خدا برم یکی نیست بهش بگه تو سن هشتار سالگی ماشین شاسی بلند به چه درد ما میخوره ؟ تو همون جوونی یه پیکان خسته هم واسه ما یه دنیاست هزینه ش برا شما مفت میوفته:)))

چه خوب بود این حرفا :*

ان شاءالله ان شاءالله

گفتنش آسونه

نچ...

نن جونی دیگه...مارا میبندن به ریش تو...

اینقدر اذیتم کردی تا من وبلاگ زدم://

یادمه یکسری کسرها رو مثل کسر های مسلسل و تلسکوپی و غیره رو توی ابتدایی یاد گرفته بودم 
همش منتظر بودم راهنمایی بیاد پز بدم :)
عجب روزایی بود
راهنمایی هم اومد رفت
دبیرستانم تموم شد...
چه روزهایی رو سپری کردیم :) چقدر بچگی هامون با صداقت بودیم و چقدر صمیمی،چه امید هایی داشتیم 

هعی روزگار.

میگن اگه چیزی رو میخوای اول حسش کن،احساساتت شبیه وقتی باشه که به دستش آوردی.بعد تلاشتو بکن و شدن یا نشدنش رو ول کن.بهش فکر نکن.اگه شد که چه خوب اگه نشد هم حداقل حس خوب داشتی.به نظر منطقی میرسه.

دیدی بچه ها وقتی دارن بازی میکنن بلند بلند حرف میزنن با خودشون و واقعا حس میکنن که مثلا تو قایق هستن؟یه چیزی شبیه اون.

بدی قضیه اینجاست مثل بچگی ها ساده و زودباور نیستیم. با وعده جایزه و امید به آینده خوشحال نمیشیم. دیگه اونقدر بچه نیستیم که یاد گرفتن جدول ضرب برامون شکستن شاخ غول باشه. خواسته ها وآرزوهامون تمومی نداره...

شاید یه روزی بیاد که آرزوهامون رو زندگی کنیم و تا چندسال دیگه دغدغه های الان برامون کوچکترین اهمیتی نداشته باشه ولی هر سنی دغدغه خاص خودش رو داره و آدم نمی تونه راحت از فکرش دربیاد...

نگرانی و دغدغه داشتن نشونه بزرگ شدنه درست برخلاف بچه ها که فارغ از غوغای جهان...

و یه روزی شدیم وبلاگ نویس :)

و یه روزی شدیم وبلاگ نویسی که یه عالمه دوست وبلاگی داره :)

و یه روزی متوجه شدیم همونقدر که عاشق خوندیم عاشق نوشتن هم هستیم. :)

حسرت ، غم ،موندن، نرسیدن، افسوس  واژه هایی هستن که باهم عجیب همراه هستن دست وپا میزنم ولی تهش امیدوارم نجات پیدا کنم و غرق نشم به بی خیالی نرسیدم.

هستیم ولی مسکوت.

سلام 

از روزی که خوا (خواهر) رو خوندیم منتظر بودم یه روز خوی (خویش) را هم بخونیم. اما ظاهرا هنوز هم وقتش نرسیده 

یادم افتاد به حرف مادرم که کلاس اول یه سفر رفته بوده خرمشهر و با صدای بلند تابلو را خونده بوده به خَرمَشَهر (kharmashahr) خوش آمدید!

وااای هوپ ! سلام:) تو هم پوپک میخوندی؟!

منم بچه بودم یه چند تا شماره از مجله پوپک رو داشتم-هنوزم دارم- عااااشق مجله پوپک بودم و تا حالا هیچکیو پیدا نکرده بودم که اون زمان ها پوپک بخونه الان که فهمیدم پوپک میخوندی کلی ذوق کردم اونقد که قبل خوندن کامل متن اومدم ذوقمو بهت بگم از این اتفاق خرسند[اشک شوق می ریزد]

مهره های پشتمون دونه دونه دیده می شد

مامان که کیسه می کشید آی میسوخت

برجستگی های ترقوه مون هم دیده میشد

یادمه یقه ها یک کم که گردش بزرگ بود استخوانم میزد بیرون

حالا چی؟ تو رنج اضافه وزن BMI هستم!

:) 

عه چه جالب منم تا مدتها موقع خوندنش میگفتم (balakhare )

میدونی من الان توی ۳۴ سالگی به این نتیجه رسیدم که دست و پا زدن زیاد برای یه خواسته و هدف و آرزو فقط آدم رو خسته میکنه.باید صبر کنی تا موقعش برسه.گذشت زمان خیلی چیزها رو عوض میکنه.چند سال دیگه شاید ببینی این چیزی که الان اینقد خودت رو براش به آب و آتیش میزدی اونقدرها هم ارزش نداشته و مهم نبوده تو زندگیت.

هیچی سن رشدمون تموم شد :)))) 

هوپ ! چقدر عجیب !

اختلاف سنی ما زیاد به نظر نمیاد اما چقدر چیزایی زمان تکن بوده که زمان ما نبوده:)) 

ایکون من خیلی جوونم :))) ایکون پیر شدی رفت هوپ :)))

اونم می تونه باشه احتمالا 

ولی به سن رشد هم ربط داره ها!

خوب اهدافمو نم فرق داشته لابد

این جمله با نظر تو همسو هست

من وقتی هیکل گرفتم (که البته نفهمیدم) کسی بهم نگفته داری چاق میشی

کما اینکه هنوزم کسی بهم نمیگه 

چون داشتم از پوست و استخونی در می اومدم

جوابتون به فامس رو خوندم دلگرم شدم! انقدر که هر کسی میرسه مدام سعی داره بگه بیخیال شو برو رشته ای که نمی خوای، رشته هایی که می خوای ارزششو ندارن :|

هوپ جان سلام واقعا شرمنده با مزاحمت های گاه وبیگاه من..

هوپ راستش تا دوهفته پیش بهتر بودم ولی این ماه مشاورم ولم کرد کارش برام غیر قابله درکه..من امسال از نظر روحی از تمام سالهای زندگیم ضعیفترشدم ازبس اتفاق برام افتاد..هوپ بهم یه چیزی بگو که اروم شم هوپ اگه نشد چطور بعدا باخودم کناربیام؟؟هوپ میشه امشب جوابمو بدی ببخشید تروخدا چون تایم نت ام یکم محدوده،،میدونی هرچی به اخرش میرسی تضمین ورضایت از درون ادم کمترمیشه،،هی لازمه یکی به ادم بگه امیدبده که خاهرم کلا اعصابش شده صفر علوم پایه داره همش میگه هررشته ای شد برو دیگه چیزی از ارزش هات کم نمیشه،،راستش خود این جمله انگار داره از ارزش هام کم میکنه..مشاور ایکبیریم هم که نمیدونم باخودش چی فکرکرد که اینکارو کرد ..من شرمندت شدم وهستم همش موج منفی دارم بهت میدم..

بوووووووووووس غلیظ ضدپروتکلی آبدار تفی اصلا 😅😅😅🧚‍♀️😍🧚‍♀️😍🧚‍♀️