خودت باش رفیق!

ایگنیشس‌ِ اتحادیه ابلهان با اون هیکل درشت یه گوشه چمباتمه زده و با سرزنش بهم نگاه می‌کنه و می‌گه: مگه من مسخره‌ی توام که پا در هوا نگهم داشتی؟!

ازون‌ور هی عذاب وجدان دارم چرا مطالب اون دوره آموزشی رو مرور نمی‌کنم؟ کرشمه هم مظلوم یه گوشه دیگه نشسته و میگه: چقدر باهام آهنگ تکراری می‌زنی؟ اگه راست می‌گی درس‌های جدید رو بزن و از اون قیافه‌‌ی خنگ جلسات اخیرت جلوی استادت خجالت بکش. 

ولی من چیکار بکنم این وسط خوبه؟! افتادم توی رقابت لیگ آخر دولینگو و هی پشت سرهم تمرین می‌کنم که جایگاه دومیم رو از دست ندم! ولی نوتیفیکیشن میره واسه نفر سوم و آنلاین میشه و هی اون امتیاز بگیر، هی من امتیاز بگیر!

چهارشنبه‌سوری و روز اول رو به مهمونی گذروندم. دو فصل آخر آفیس رو برای بار دوم دیدم، تمام قسمتای خاتون و اپیزود جدیدای سیزن آخر سریال موردعلاقم رو دیدم؛ دو تا کتاب خوندم. سه تا ( نهایتا تا فردا مهلت داره اونی که خودش میدونه که بشن چار تا) از دوستامو دیدم و به قول قدیمیا عمری باشه دوازده و سیزده بدر هم قراره داشته باشیم ولی هنوز پیش چشمم مونده که هم سفرمون لغو شد و هم ندیدمت! 

می‌دونم نهایتا دو هفته دیگه به غلط کردن می‌افتم ولی خسته شدم از بی‌کاری.

چهار سالی هست این ماشین رو دارم. میشه گفت نسبتاً آدم مقررات رعایت کنی هستم و تنها مشکلی که دارم سرعت بالای رانندگیمه. اونم نه در حد وحشتناک سریع. مثلا اگه زدن توی اتوبان شهری ٧٠ تا باید بری، من ٩٠ تا میرم و به دوربین که می رسم سرعت رو کم میکنم. یا توی خیابونای خلوت و وسیع ٧٠ تا میرم. یا از وقتی منع تردد شبانه رو گذاشتن، بعضی وقتا که شیفتم طول میکشه، به دوربین ها که میرسم، سرعتم رو خیلی خیلی کم کنم تا نگیرن من رو. 

خلاصه که همیشه استرس داشتم دوربینی از دستم رفته باشه و خلافی که چک کنم بگن: ماشینو بذار و برو.

چند وقت پیش چک کردم و دیدم فقط ١٣٠ تومن جریمه شدم اونم جفتش بخاطر پارک کردن بوده. اولی توی یکی از شهرهای اطراف که اصلا اون تاریخ اونجا نبودم و دیگری واسه پارک کنار خیابون شلوغی که از اول اردیبهشت پارک ممنوع بوده و نمیدونستم. یادم اومد وقتی ماشین قبلی رو میخواستیم به صاحب اسبقش بفروشیم، خلافیم سفید سفید بود. خیالم راحت شد و متاسفانه از وقتی متوجه شدم هیچ دوربینی سرعت بالام رو ثبت نکرده، بی قانون تر شدم.

میخواستم از این پست نتیجه گیری با توجه به نظریات کتاب انسان خردمند بگیرم، ولی حوصله بحث اعتقادی مذهبی رو ندارم. پس بی خیال.

راستی بررسی کتاب روانشناسی اگزیستانسیال توی پادکست رواق تموم شد بالاخره. انقدر این پادکست رو دوست داشتم که دلم میخواد از اول گوش کنم.

*عنوان مسافت بارانی از محسن چاووشی

قرار شده بگردیم توی کتاب هامون و هفت کتابی که با سین شروع می شن رو بذاریم توی هفت سین کتابی.

کتاب هام ترکیبی از  کتاب های فیدیبو و طاقچه و کاغذی بودن، پس کنار هم قرارگیریشون سخت بود و همین طور صندوق بیانم خرابه و هیچ جوری نمی تونم عکس بذارم، پس بدون عکس بپذیرین و اگه دوست داشتین شما هم شرکت کنین.

لیستشون ایناست:

١-سووشون از سیمین دانشور

٢- ساعت ٤ آن روز از مهین محتاج

٣- سه دختر حوّا از الیف شافاک

٤- سال بلوا از عباس معروفی

٥- سیزده دلیل برای اینکه... جی اشر

٦- سمفونی مردگان از عباس معروفی

٧- سهره طلایی از دانا تارت

+ امسال در برابر تبریک عید گفتن و حتی شنیدن، مقاومت شدیدی پیدا کردم. شاید چون اصلا حس عید ندارم. به چند نفر از دوستام تبریک گفتم، سفره هفت سین چیدم، عکس گرفتم ولی باز هم حس عید ندارم. اصلا ندارم. پارسال سرشار بودم از امید که این وضع نهایت تا خرداد ماه تموم شه و دوباره جمع بشیم دور هم؛ برای همین واسه عید ذوق داشتم و برای تک تک عزیزانم وُیس اختصاصی فرستادم و اینطور تبریک گفتم: 

حالا که از بازمانده های سال ٩٨ هستی، دعا میکنم وقتی به پایان ٩٩ رسیدی یه نفس راحت بکشی و بگی: آخیش... چه سال خوبی رو تموم کردم.

ولی امسال به همون چند نفری هم که تبریک گفتم، فقط به یک "عیدت مبارک ایشالا زود واکسن بزنی " بسنده کردم و حتی تماس هایی رو که باهام گرفته می شد تا عید رو تبریک بگن مثلا از طرف خانوم نون، با تاخیر جواب دادم.  

به همین خاطر کامنتای این پست رو می بندم. تبریک عیدم نمیاد، جواب تبریک دادن هم همین طور. امید است پست بعدی رو که گذاشتم کسی تبریک نگه! :-)))

... اما آدم ها می تونن در تنهایی هم شریک بشن و این تنهایی رو مبنای دوستی هم قرار بدن.

تصور کنین زندگی ما یک رودخونه عریض و عمیقه که مقصد همه نهایتا می رسه به دریا و خودتون رو قایق سواری تصور کنین که سوار یک قایق تک نفره است و روی این رودخونه حرکت می کنه. در واقع از اول مسیری که وارد رودخونه می شین تا وقتی که به دریا می افتین، هیچ کس نمی تونه وارد قایقتون بشه و شما هم همین طور نمی تونین به قایق دیگری وارد بشین. این دقیقا مفهوم تنهاییِ اگزیستانسیاله. 

شما فقط می تونین چند نفر رو انتخاب کنین که در طول زندگی قایقتون رو نزدیک قایق آنها برونین و در پستی و بلندی های رود، کنار هم مسیر رو طی کنین. آدم ها در این شرایط نمی تونن انتظار خاصی از هم داشته باشن، فقط و فقط می تونن همدیگر رو دوست داشته باشن تا تنهایی نتونه شکنجشون کنه. در گذر این رود، روزهایی شرایط جوّی آرومه و شما با لذت و کنار هم قایقرانی می کنین، بعضی وقت ها هم رودخونه خروشان میشه و تا حدی می تونین به کمک هم برین ولی این رو می دونین که ممکنه سر یک پیج مسیر قایق هاتون از هم جدا بشه یا حتی از هم چند صد متر فاصله بگیرین و دیگه توی دایره دید هم نباشین. 

توی این لحظه پُر پیچ و خم ممکنه یک نفر بترسه و بپره توی قایق کناری و شروع کنه دست و پا زدن؛ اما همون طور که اشاره شد قایق یک نفرست و این امر منجر به هلاک شدن هر دو نفر میشه.

پس چقدر خوب میشه که ماهیت این نوع تنهایی رو درک کنیم و بپذیریمش.

چرا که وقتی از فرط ترس تنهایی سراغ آدم ها بریم، با خود آنها مواجه نمی شیم بلکه با چیزی مواجه میشیم که خودمون نیاز داریم و تلاشی برای شناخت اون فرد نمی کنیم و چه خیانتی بالاتر از این در روابط زندگیمون؟! هوم؟

استفاده ابزاری نکنیم از افراد و اون ها رو به اشیاء تبدیل نکنیم. خاصه آدم های عزیز زندگیمون.

،#پادکست_رواق

#اروین_یالوم

بلندی موهام به حدی رسیده بود که اگه پسر بودم، بهم میگفتن: همون پسره که موهاش بلنده؛ ولی الان که دخترم، بازم از نظر خانم ها، دختر مو کوتاهه بودم. این شد که تصمیم گرفتم باز هم کوتاهشون کنم تا دختر موکوتاهه ی واقعی باشم! 

ذهنم درگیر یک کتاب و یک سریِ پادکسته که یه جورایی بهم مرتبطه، میخوام یه پست قشنگ در موردشون بنویسم؛ اینجا می گم که یادم نره و زیر قولم نزنم!

پی نوشت: دیدی ٢٠٠٠ روزگی وبلاگم رد شد و حواسم نبود. وبلاگ قشنگم دوستت دارم بیشتر از هر شبکه مجازی. ببخشین اگه بعضی وقتا بهت کم توجهی میکنم. بوس

یکی از بچه های کلاس هیچ وقت از فال و حرف ها خوشش نمی آید. بچه ی مثبت یا ناظم پسندی نیست ولی می گوید: " مردها مگه کی ان که این جوری واسشون فال می گیرید و منتظرشونین؟ مردها باید دنبال ما خانم ها باشن نه ما دنبال اون ها! " بچه ها هم به او می گویند: " شوهر کمه! چیزی که کمه باید دنبالش رفت! "

بند بالا قسمتی از اوایل کتابِ خوب "دوربرگردان" نوشته زینب ستاری ه. این کتاب رو در آخرین لحظات از انتشارات صاد هدیه گرفتم و تصمیم گرفتم زود بخونم تا بتونم در مسابقه شون شرکت کنم. به قدری خوش خوان و کوتاه بود که سر دو ساعت تموم شد. بین اون لیست کتابهای هدیه، احتمالا بهترین کتاب بود برای انتخاب من.

راوی داستان دختری مجرده که وقتی تکاپوی مادرش برای ازدواج خواهرش رو می بینه، تلاش میکنه تا سرنوشتی مثل اون نداشته باشه و خودش همسرش رو انتخاب کنه و در ادامه داستان جریاناتی که در راستای این تصمیم اتفاق میوفتن، وصف میشه.

مفهوم طرحواره و تله های زندگی رو اولین بار توی کتب روانکاوی متوجه شدم. تله زندگی میگه که دوران کودکی روی بزرگسالیت کاملا اثر می ذاره و جوری شخصیتت رو شکل می ده که باورت نمیشه. مثلا دلیل اینکه همیشه جذب فلان آدم با بهمان خصوصیت میشی، نشونه تله زندگی رهاشدگی یا معیار سخت گیرانه اته که از بچگی در تو شکل گرفته.

همیشه فکر می کردم از لحاظ شخصیتی آدم سالم و کاملی ام، تا اینکه با خوندن کتاب "زندگی خود را دوباره بیافرینید" و انجام تست هاش، دیدم نه یکی دو تا از تله های زندگی به صورت جدی توی زندگیمه. چندتایی متوسط و بقیه اش هر از چندی. دلیل اینکه خوندن کتابش خیلی طول کشیده اینه که آگاهی به مشکلم و سفر به کودکی و یادآوری چند تا صحنه ساده آزارم میده، طوری که کتاب رو پرت می کنم یه گوشه تا چند روز بعد دوباره بازش کنم. 

والدین من توی اکثر خصوصیاتشون بهترین بودن. حمایتگر، به اندازه خودشون مهربون، وفادار به حریم خانواده، خانواده دوست و حتی هیچ مواد مخدر و مشروبات الکلی رو مصرف نمی کردن که بخواد اثری روی خانوادمون بذاره. ولی با این وجود من درگیر چندین تله مهم زندگی هستم و بعد از چند سال متوجه نقص درونی خودم شدم. همش این تو فکرمه چطور اکثر مردم بدون هیچ فکری بچه دار میشن اونم وقتی با هم اختلاف دارن، هم رو دوست ندارن، یکی از والدین اعتیاد داره، بداخلاقه، مشکلات شدید مالی دارن و و و. چی به سر بچه هاشون میاد؟ 

فارغ از اینکه توی مملکت ما کامل ترین کودک هم وقتی از حریم خانواده خارج و وارد جامعه میشه، ممکنه بعدا بهت بگه: چرا من رو به دنیا آوردی؟ چرا وضع کشور و جهان رو دیدی و خودخواه بودی؟ 

هی به خودم میگم از کجا می دونی مادر کاملی بشی و همسرت هم پدر خوبی باشه و یه بچه با کلی کمبود و آسیب وارد جامعه نکنی؟ 

+ در این راستا خوندن پست های اخیر پیج اینستاگرامی امیر شمس رو که در مورد دلایل فرزندآوریه به شدت توصیه می کنم.

* عنوان نقاب از سیاوش قمیشی

نمی دانم کدامش سزاواری بیشتری دارد. اینکه همه ی عمرت با دلی پردرد، اطراف بگردی تا اینکه از فشار آن منفجر شوی یا اینکه اجازه بدهی هر پاراگراف، هر جمله و هر واژه، از دردی که داری از وجودت به بیرون رانده شود و در نهایت از تمام چیزهایی که زمانی به ارزشمندی طلا بود و مانند پوستت به تو نزدیک بود خالی شوی. هر چیزی که ارزشش برای تو بی نهایت بود. هر چیزی که فقط متعلق به تو بود و باید باقی عمرت را مثل یک کیسه خالی که در باد حرکت می کند و با علامت فلورسنت مشخص شده است بگذرانی، تا همه متوجه شوند زمانی چه رازهایی درون سینه ات قرار داشته است؟

#آدمکش_کور

#مارگارت_اتوود

*عنوان از ه.الف.سایه