خودت باش رفیق!

١- به پدرجان میگم اون دندون کنار ایمپلنتتون که ترمیمش کردم، خوب شد یا درد می کنه هنوز؟ میگن: چرا درد بکنه؟ پیش دکترِ حسابی درست کردم! ( حکایت بچه سوسکه که از دیوار بالا می رفت!)

٢- بچه های کلینیک گفتن امروز فقط اطفال گذاشتیم براتون. در باز شد و دو تا طفلِ عشق با مامانشون وارد شدن. اول دختربچه ی ٤ ساله رو خوابوندم، انقدر که این بچه ذوق و شوق داشت و غش و ضعف می رفت با داستان های مسخره من، خودم هم خنده ام گرفته بود. خواهر ٦ ساله اش به محض دراز کشیدن روی یونیت گفت: من قبلا هم پیشتون اومده بودم ها! مامانش گفت: از پارسال که اومد واسش ترمیم کردین، انقدر دندونپزشکی رو دوست داشته که مرتب قند و شکلات می خوره تا دندون هاش خراب بشن باز بیاد دندونپزشکی! 

یاللعجب از این دهه نودی ها! معاینه اش کردم و خبیثانه گفتم: نقشه ات ناکام موند زهراسادات! دندون هات سالم سالمن. 

شیطونک زود لب آویزون شده اش رو جمع کرد و گفت: چون خیلی خوب مسواک می زنم. 

فلوراید زدم براش و کادویی که مامانشون قایمکی بهم داده بود رو بهشون دادم.

٣- کار برای اطفال اینطوریه که هنوز ذوق بیمار گوگولی و همکارِ قبلی (همین دو تا خواهر عشقِ قبلی) فروکش نکرده که مریض بعدی که پسربچه ای ٨ ساله است، موقع کشیدن دندون شیری اش، جوری چنگ میکشه دستت رو که با وجود اینکه گان و روپوش پوشیدی، خون روی دستت راه میوفته! 

٤- حقیقتا لذت خاصی دارم برام این مسئله که دختربچه ی غیرهمکاری که کل دقایق زیر دستم گریه می کرد، تو خونشون دندونپزشک بازی می کنه و آینه ی یک بار مصرفی که بهش دادم رو تو حلق مامانش فرو می کنه و میگه: من دکتر هوپ هوپیان هستم! جورابام هم رنگی پنگیه!

٥- گفته بودم از وقتی این بلای جهانی پیش اومده و ما مثل جنگجوها خودمون رو می پوشونیم، نه تنها مریض ها دیگه تشخیصمون نمیدن بلکه مدیر کلینیک ها هم وقتی میان سر بزنن، ما رو نمیشناسن؟ 

مرد دو ساعت صبر کرده بود تا کار بیمارهای قبلیم تموم بشه، می خواستم لباس عوض کنم و برم خونه که متوجه شدم منتظره تا کارش رو تموم کنم. حافظه تصویریم برخلاف حافظه ی اسامیم خیلی خوبه. گفتم: من تا به حال دست به دندون شما نزدم آقا. قسم و آیه خورد که دکترم خودتون بودین! بالاخره پرونده اش پیدا شد و بهش ثابت شد دکترش من نبودم و دندونپزشکش خانم دکتر میم که هیکلی دو برابر من و قدی کوتاه تر از من داره، بوده!

٦- دخترک ٩ ساله موبلند روی یونیت نشست. تا اومد از مشکل دندونش بگه، گفتم: صبر کن، صبر کن. اول اسمتو بگو. 

گفت: بهارم. گفتم: به به چه اسم قشنگی! حالا بگو کدوم دندونت اذیتت میکنه؟

گفت: اسم شما چیه؟ گفتم: هوپ!

گفت: به به چه اسم قشنگی!

عزیزززززم!

٧- داشتم آماده می شدم که غش کنم و برم به اون دنیا که خواهرم مثل جن بالای سرم ظاهر شد: هوپ، تازگیا حس می کنم دندون قروچه می کنم خیلی، چیکار کنم؟

پشتم رو کردم بهش و پتو رو روی سرم کشیدم: سعی کن دندون قروچه نکنی، شب بخه!

٨- کیا آقای ستار جنگلبان رو یادشونه؟ مهرماه ٩٨ با دندون درد شدید اومد، مرحله اول عصب کشیش رو انجام دادم و گفتم برو جلسه بعد بیا تا برات تموم کنم. مسئله اینه مرحله اول اندو که اصطلاحا بهش می گیم: پالپکتومی، اکثرا درد افراد رو کاملا از بین می بره. برای همین آقای جنگلبان زحمت کشیدن و بعد از ٩ ماه تشریف آوردن برای ادامه درمانشون. تو این مدت چندین بار به پذیرش گفتم: این سَتاره نیومدها، دندونش داغون میشه. گفتن تماس می گیریم جواب نمیده. 

عکس گرفتیم و دیدیم به قدری دندون عفونت کرده و ریشه ها پوسیده شده که دندون هوپلس ( غیرقابل نگه داری) شده و باید خارج بشه. چقدر حرص خورده باشم سر این کیس خوبه؟!

٩- تباهی ما دندونپزشکا اونجایی مشخص میشه که کلیپی از یه دختر دیدم با دیاستم(فاصله بین دندون) قدامی خیلی کم. چند وقت بعد حس کردم ونیر کرده و فاصله رو برداشته. کلی گشتم ویدئوی قبلی رو پیدا کردم تا به خودم این قضیه رو ثابت کنم و بعد آروم شدم!

١٠- دقت کردم وقتی اون آقا مسنه اصرار داشت زود تکلیف جای خالی دندون قدامی و شکستگی لبه دندون کناریش مشخص بشه و من بهش گفتم: قصد تجدید فراش دارین که انقدر عجله دارین؟ 

از مصادیق بارز رفتار جنسیت زده ام بود. ننگ بر من! 

+ البته آقا گفتن قصد ادامه تحصیل دارن!

١١- بیمارم زن جوونی بود که به شدت از دندونپزشکی می ترسید و خودش رو سرزنش می کرد که خجالت می کشم از ترسم، اوف بر من یعنی دان سه تکواندو دارم. 

خندیدم: ربطی نداره که بیرون از این اتاق شجاع باشی، همه از ما می ترسن! همه!! 

١٢- یکی نیست بگه دختر تو که قراره لب هات بره زیر دو لایه ماسک و غیر از آینه اتاقت کسی نمی بینه اونا رو، واسه چی رژ می زنی؟ که وقتی یه لحظه ماسکو برداری جلو بقیه آبروت بره. کأنه به زور بوسیده شده و البته سیلی نر و ماده هم خورده باشی!

١٣- پسر جوان روی یونیت دراز کشید و لبه کلاه کَپش رو پایین داد. گفتم: مشکلتون چیه؟

خندید و گفت: هیچی! فقط یه کاری کنین بچه ها سربازخونه وقتی می خندم مسخره نکنن دندون هام رو. 

دقیق نگاه کردم. لترال های پگ شیپ (دندون های پسین یا شماره دوی برنجی شکل) داشت. 

واسش عکس نوشتم و گفتم نگران نباش حلش می کنیم. 

دخترک عاشق رنگ کردن ناخن هایش بود. صورتی کمرنگ، صورتی پررنگ، پوست پیازی، کِرِمی، نقره ای، طلایی، آبی و بنفش هالوگرامی. حتی وقت هایی به زعم خودش شاخ غول رو می شکست و بادمجانی شان می کرد. 

آخرین باری را که قرمزشان کرده بود، به یاد نمی آورد. شاید هنوز به دبستان هم نمی رفت. در تمام این سال ها از قرمز فراری بود. غیر از اینکه سرخ، رنگی به اصطلاح توی چشم بود، مطمئن بود به دستانِ لاغرِ گندمی او نمی آمد.

گویا در تمام این سال ها منتظر اشاره ای بود تا قرمزشان کند و بالاخره دلش را به دریا زد و لاک خواهرش را برداشت و ناخن های کوتاهش را رنگ کرد.

اتفاق عجیبی افتاد. انگار یک دفعه شد همان دخترک شش ساله ی کنجکاوی که پیراهن سفید با یقه ی توری و دامن لی کوتاه پوشیده. لبه ی جوراب توری سفیدش را روی جوراب شلواری برگردانده و با ذوق به لاک قرمز دستش خیره شده و منتظر بود تا والدینش آماده شوند و به عیددیدنی بروند. یا آن وقتی که با زن های فامیل به دنبال عروس تا آرایشگاه رفتند. مادرجان شکوهش موهای همیشه ی خدا مدل قارچی اش را شانه کرد، جلوی موهایش را جمع کرد، سه دور پیچاند و گیر کوچکی زد، روبان پیراهنش را محکم کرده و اجازه داده بود، خودش ناخن هایش را گُلی رنگ کند.

بعد در تمام لحظات آن روز به لاک دستش خیره می شد. وقتی کتاب می خواند. وقتی چت می کرد. وقتی حلوا می پخت. وقتی مادرش بچه مهندس می دید و او تظاهر می کرد که همراهی می کند. از دیدن دست های شبیه به عروس های هندی اش، ذوق می کرد و دیگران با تعجب نگاهش می کردند و فکر می کرد. 

فکر می کرد به اینکه چرا تا این حد برایمان قید و بند تعیین کرده اند و هنوز هم می کنند؟ چرا بعدها خودمان هم این خطوط قرمز هر چند به نظر کوچک را جدی می کنیم و زندگی را انقدر به خودمان سخت می گیریم؟ 

شاید فردا روز، دخترک پد لاک پاک کن را به ناخن های گلی اش بکشد و با صورتی دوباره جایگزینشان کند ولی مطمئنا هیچ وقت حس ناب رهاییِ کودکی را که ناخن های قرمز کوتاهش به او داده بود، فراموش نمی کند.

*عنوان پنجره از سیاوش قمیشی

یک) یکی از فانتزی هام در کار با بچه ها اینه که داستان هایی که حین معرفی وسایل کار براشون تعریف می کنم، در جلسات بعدی یادشون باشه؛ که به ندرت این اتفاق میوفته. به دختربچه ٨ ساله که به طرز عجیبی از خواهر ١١ سالش آرومتر و همکار بود، ساکشن رو نشون دادم و گفتم: این چی بود یادت هست؟ وقتی گفت: آقای تشنه. واقعا ذوق کردم چون جلسه قبلی به ماه ها قبل برمی گشت. یکم برخلاف قبل می ترسید که بهش گفتم: شجاع بودی که. چی شد؟ با حاضرزبونی گفت: نیمه شجاع شدم الان! (خاطره قبل از بحران!) 

دو) همون اوایلی که این جریان هنوز جهانی نشده بود و تازه اولین موردها توی قم پیدا شده بود و مردم رفته رفته داشتن می ترسیدن و همه چیز نایاب شده بود؛ توی آخرین شیفت هام فراوان بیمارهایی بودن که التماس می کردن بهشون ماسک بدیم ولی ما با شرمندگی می گفتیم آخرین جعبه ماسکمونه و نمیتونیم واقعا، چون خودمون بیشتر نیاز داریم. الان که مثل آدم فضایی ها لباس می پوشیم، همش فکر می کنم رو چه حسابی فکر می کردیم یه ماسک ساده محافظت ایجاد می کنه؟ البته الان هنوز هم مردم بعد از کار ماسک و دستکش می خوان و ما کمی راحت تر می تونیم ازشون بگذریم.

سه) باز هم اوایل اسفند و آخرین شیفت ها قبل از قرنطینه بود. زن بچه ی ٣ سالشو برای معاینه آورد. گفتم که چند تا از دندون هاش به شدت پوسیده است و باید پالپوتومی بشه. مادرش تایید کرد که می دونیم. نمی خوابه که واسش درست کنین. پیش متخصص هم بردیمش گفتن باید برین اتاق عمل. ولی من و پدرش قبول نکردیم. بیهوشی رو مغزش اثر میذاره. 

با تعجب گفتم: حرفتون رو قبول ندارم. خب من چکار می تونم بکنم براتون؟ 

-هیچی فقط دارو بنویسین براش. داریم می ریم کربلا. اگه درد گرفت اذیتمون نکنه. 

نتونستم دخالت نکنم: آخه تو این وضع کرونا کربلا می خواین برین؟ کشورها مرزهاشون رو روی ایران بستن. شما حتی الان بچتون رو نباید اینجا می آوردین اون وقت میخواین ببرین کربلا؟

زن اخم کرد که یعنی از حرفت خوشم نیومد: خانم دکتر نترس. پرسیدیم مرزها بازه. تا خدا نخواد برگی از درخت نمی افته.

و بعد دفترچه پسرش رو گرفت و رفت. مشابه این رفتار رو چند روز بعد در تجمع رو به روی حرم حضرت معصومه دیدم. 

چهار) هی اینجا اومدم گفتم دلم واسه کار تنگ شده، ولی شِکر خوردم. به خونه نشینی عادت کردم. هر بهونه ای جور کردم اعم از ماسک و شیلد و لباس و لامپ مخصوص گفتن همشو داریم. پاشو بیا. 

اصن من میخوام زن خانه دار بشم، قرمه سبزی و قیمه بپزم، کیک درست کنم. مبل های خونمون رو هی جا به جا کنم. کهنه بچه بشورم. بچه هامو با عشق و سر حوصله بزرگ کنم. شوهرم واسم طلا بخره ذوق کنم. چیه کار کردن اصلا؟! 

پنج) به دستیارم گفتم: وضع بدی شده. مردم راحت برگشتن به روال قبل. بیچاره کادر درمان که رمقی براشون نمونده. 

دختر زیر دستم گفت: زن عموی من پرستار فلان بیمارستان مرکز کروناست. دو ماهه بچه های کوچیکشو ندیده. کشیکش که تموم میشه میره توی یکی دیگه از خونه هاشون، دور از خانواده که نکنه خانواده اش رو بیمار کنه. 

شش) خانوم نون زنگ زد و گفت: شما دو تا نشدی خانم دکتر؟ 

گفتم: نه عزیزم. من قول میدم دو تا که شدم، اول به شما خبر بدم. 

گفت: ولی ما زیاد شدیم.

عزیزمممم نوه اش به دنیا اومد. نیشم باز شده و هی دارم از اون موقع می خندم.

هفت) به مرد که به گفته خودش تا حالا مسواک نزده و وضع بهداشت دهانش خیلی بده، میگم: دندونتون ترمیمیه آقا، اصلا اورژانسی نیست. برین بعد حل این بحران بیاین.

جواب میده: الان اومدم که اورژانسی نشه. 

گفتم: من فقط کار اورژانس انجام میدم. برای ترمیم دندونتون قبلش باید بهداشتتون خوب بشه. وگرنه انقدر لثه خونریزی میکنه حین کار که عملا نمیشه براتون کار کرد. نگران نباشین واسه دندونتون تا چند ماه آینده مشکلی پیش نمیاد.

از روی یونیت پا شد. بعد جلوی روی خودم رفت برای فردای اون روز و با یه دکتر دیگه نوبت گرفت. 

هشت) زن میان سال وارد شد، حتی از زیر ماسک هم مشخص بود که با تمام وجودش داره درد می کشه. روی یونیت خوابید و نالید: دررررد دارم. بیچاره شدم. دو شبه خدا شاهده نخوابیدم. 

روسریش رو کشید پایین و زیر فکش رو نشون داد: غده لنفاویم باد کرده. 

دستش رو کشید روی زاویه ی فکش و برد بالاتر: تا اینجا و پشت سرم دردش پخش میشه. اینم عکس چند ماه قبل دندون هام.

انقدر درد داشت که امون نمی داد معاینه اش کنم و پشت سر هم حرف می زد و ناله می کرد. بالاخره تونستم دندون هاش رو ببینم. به دندون عقلش شک کردم. تست کردم و بله عامل درد خودِ خودِ نابکارش بود. بی حسی زدم. صبر کردم و دندون دردناکش رو خارج کردم. دستیارم براش توصیه های بعدش از کشیدن رو می کرد و زن مرتب خم و راست می شد و با دهان پر از خون و گاز استریل از من و دستیارم تشکر می کرد. دعا می کرد و من فقط به این فکر بودم که خوش به حال اونایی که جون بقیه رو نجات می دن. چه حس خاصی رو تجربه می کنن وقتی از زحمتشون قدردانی می کنن. لعنتی هنوزم که هنوزه بعضی وقتا به پزشک ها حسودیم میشه.

نه) این ماسک های اِن نود و پنج آن چنان فشاری به اعضا و جوارح صورت میارن که فکر کنم من بعد از این جریان یه عمل زیبایی بینی هم باید انجام بدم. قشنگ نوک بینی رو فشار میده پایین و هر بار که از صورتم بعد از چند ساعت برمی دارم جای لبه هاش سرخ و کبود شده. 

‏تو بحر کیک پزی فرو رفته بودم عمیقا. چندین بار مایعش رو چشیدم تا شیرینیش رو چک کنم. چند بار هم حتی انگشتام رو حین طراحی لایه لایه اش با زبون پاک کردم. موقع شستن ظرف ها بود که حس کردم ته گلوم شیرینه، تعجب کردم. یادم اومد، عه روزه بودم من! 

‏خوشمزه بود ولی.

+ فحش ندین ناموسا. خودمم تا دو ساعت دیگه نمیتونم دست بزنم بهش. :-(

میشه گفت مادربزرگم از معدود افرادیه که با میل و رغبت اجازه میدم بوسه هاش رو مستقیم روی لپم بذاره و در مقابل هم خودم واقعی و نه هوایی می بوسمش. این دوری اجباری دو ماهه کلافه ام کرده بود. تا کی باید با تماس تصویری می دیدمش و حالش رو می پرسیدم؟ برام تعریف کرده بودن چند هفته پیش یکی دیگه از نوه هاش زنگ خونه رو زده. طفلی فکر کرده بوده منم. تا پله ها رو بالا بره و برسه به مادربزرگ، پیرزن اسفند رو دود کرده و دویده بوده سمت در که: هوپ مادر صبر کن اسفند بگیرم دورت تا نکنه مریضی بگیری از ما. 

آخه بعضی از نوه ها، من رو در دسته ی نوه های محبوب مادر قرار میدن! بچه که بودم، محال بود بیاد خونمون و مجبورش نکنم برام قصه بگه تا یه پشتی بذارم کنارش و با دقت به داستان های قدیمیش گوش کنم و هی سوال کنم ازش: مادر چرا زنه انقدر زبونش دراز بود؟ واقعا ماره از چاه فرار کرد و گفت دیوانه شدم از دستت؟!

 دل رو به دریا زدم و رفتم آیفون خونشون رو زدم. جواب داد: بله؟

گفتم: سلام مادر. منم هوپ. درو بزنین و بیاین توی ایوون. بالا نمیام.

وارد حیاط سرسبزشون شدم. درخت توت خم شده بود ولی میوه ای نداشت هنوز. پارسال این وقتا پر بود از میوه. بنده خدا با موی خیس و حوله ی پیچیده دور موهای سفیدش اومد توی ایوون. رفتم عقب زیر سایه درخت توت. از فاصله سه متری هم می شد صورت مثل ماهش رو ببینی. سرم رو بالا گرفتم و یک دل سیر نگاهش کردم. حرف زدیم از زمین و زمان. 

با بغض گفتم: مادر اشک هام بخاطر آلرژیم داره میاد پایینا، گریه نمی کنم. 

گفت: بیا بالا اسفند دورت می گیرم. 

گفتم: عزیزِ دلم خطر من برای شما بیشتره تا شما برای من. تک و توک شیفت میرم. ممکنه ناقل باشم. 

قانع شد. حال تک تک اعضای خانواده رو پرسید. دوباره گفت: دیدی گردوهایی که واسه فسنجون ناهار روز عید کنار گذاشته بودم، بی استفاده موند؟ 

گفتم: به محض درست شدن اوضاع، اولین کار به جا آوردن قضای مهمونی شماست. نگران نباشین. حالا برین داخل. پاهاتون خسته شد. 

به سختی دل کندیم و خداحافظی کردیم. وقتی در حیاط رو می بستم و به سمت ماشین می رفتم یادم افتاد اولین بار توی عمرم بود که مادر رو دیدم و نبوسیدم. نبوسیدمش.

**عنوان سوغاتی از خانوم هایده

کنکوری که بودم لابه لای برنامه ریزی های درسیم که کِی عمومی بخونم، کی تخصصی و چند ساعت کدوم درس رو بخونم و چند دقیقه استراحت کنم، یه تایم ١٥ دقیقه ای برای رقص گذاشته بودم. اینطوری که دفتر و دستکم رو جمع می کردم و یه آهنگ عروسی ١٥ دقیقه ای می ذاشتم و حالا برقص! 

این روزها که مرتب سوگلی شهره رو می ذارم و به رقص میام حتی وسط ورزش، یاد حدودا ده سال قبل افتادم. عمره ها. 

ما رو ببین چی فکر می کردیم، چی شد؟ 

-آب ِ دماغ شور و تا حدودی سیرکننده است.  

واگویه ی من بعد از شیفت امروز، شروع آلرژی بهارانه و عدم توانایی پاک کردن بینی زیر ماسک.

به نظرم هیچ وقت و به هیچ نحوی نمی تونیم فداکاری و زحمات کادر درمان رو جبران کنیم. هیچ وقت.

امروز که لباس ایزوله سراسری سفید پلاستیکی ضخیم رو پوشیدم و کلاهش رو روی سرم کشیدم. از دقیقه ی اول شروع به عرق ریختن کردم. حس خفگی بهم دست داد. انقدر عرق کردم که چشم هام جایی رو نمی دید. بخصوص با وجود دو لایه ماسک جراحی و عینک و شیلد محافظ. عین آدم آهنی راه می رفتم. حرکاتم محدود شده بود. بعد از ده دقیقه دیدم واقعا نمی تونم اینطوری ادامه بدم و غر زدم که مگه الان تو سانتر کروناییم؟ نمی خوام اینو بپوشم. عین سونا بخاره لامصب! 

بعد سریع با گان جراحی عوضش کردم و تازه شروع به نفس کشیدن و ادامه ی سریِ عصب کشی ها کردم. 

بعد فکرش رو بکن پرستاران و پزشکان توی شیفت های چند ساعته با این لباس ها باید بین بیمارها بگردن. هیچی نخورن. دستشویی نرن و  از طرفی مدام در استرس این باشن که بیمارهاشون زنده بمونن و خودشون هم مبتلا نشن و بدتر از اون به عزیزانشون، اگر فرصت کنن ببیننشون، منتقل نکنن. 

من که تا وقتی نفسم بیاد و بره، این روزها رو و این آدم ها رو فراموش نخواهم کرد...

حالا که قورمه سبزیم رو شعله گازه و داره جا میوفته و سیب زمینی رو گذاشتم کنار تا رنده کنم واسه ته دیگ، یادم افتاد که شوشو نی نی ام، روز اول عید وقتی زنگ زدم بهشون تا تصویری ببینمش، به محض اینکه منو توی قاب گوشی دید، جیغ زد و فرار کرد و داد زد: من با هوپ قهرمممم! 

پوکرفیس شدم که چرا؟

مامانش گفت: میگه چرا هوپ نمیاد خونمون؟ من که کرونا ندارم! (عزیزممممم)

دیروز باز دلم تاب نیاورد و ویدئوکال برقرار کردم و با التماس راضیش کردم بیاد ببینمش. با بلبل زبونی گفت: میدونی بزرگ شدم دیگه مامی نمیشم، شورت می پوشم؟!

غش کردم از خنده و توی دلم گفتم: پس یه قدم دیگه به من نزدیک تر شدی عشقم! 

بعد دوید و ماشین های اسباب بازی جدیدش رو آورد، نشونم داد و گفت: ببین اینو قرمزههه پرسپولیس سوووواخه! بیا بازی کنیم. بیا خونمون دیگه. 

و بعد دوباره فرار کرد. 

گفتم: دلبر دوباره قهر کردی باهام؟

فریاد زد: نهههه من قهر نیستم که کار دارمممم.

دلم به شدت واسه بغل کردنش تنگ شده. 

به شدت. 

به شدت...

اگه بخوام از ٩٨ بگم در بُعد زندگی شخصی و کشوری اصلا دوستش نداشتم، چون برام پر بود از احساس ناامیدی و ناراحتی و سردرگمی. جوری که عقاید و مواضعم تا حد زیادی دچار تغییر شد. سالی که انقدر اذیت شدم تا دوباره نیاز به صحبت با روان‌شناس رو احساس کردم. 

ولی از نظر شغلی، با اینکه استرس و حجم کارم نسبت به زمان طرحم خیلی بیشتر و متفاوت شد، خداروشکر سال خوبی بود. پر بود از تجربه های جدید و باز هم بهم ثابت شد که چقدر شغلم رو دوست دارم. 

ازم دعوت کردن توی بازی وبلاگی "هشت لبخند نود هشتی " شرکت کنم و از لحظاتی بنویسم که توی این سال پرُ درد، تونستن لبخند به لبم بیارن. 

١- دیدن شارمین جان امیریان و مانته نیای عزیزم برای اولین بار، جزو روزهای ناب بود. پیاده روی دو ساعته با یانوشکا و غیبت تمام اساتیدمون هم خیلی حال داد!

٢- وسط ماه رمضون و ماه آخر طرحم بود که سفر ١٢ ساعته ای به یکی از شهرهای اطراف شهر طرحی با یه دوست عزیز داشتم که حالم رو عوض کرد. 

٣- وقتی که تمام امضاهای برگه ترخیص طرحم رو گرفتم و فرار کردم و برگشتم به شهر خودم.

٤- رفیق صمیمیم ازدواج کرد و تمام روزهای خواستگاری و ازدواج و جشنش خیلی حال خوبی داشتم.

٥- بهبود پدرجانم و ترخیصش از بیمارستان، بعد از بیماری سختی که از استرس روح و روانمون رو بهم ریخت.

٦- تصمیم به سفر یهویی ٢٤ ساعته و یه روز عالی با دوستای تهرانیم که آخر به تئاتر خوبی ختم شد.

٧-اون دفعاتی که کانال mb2 مولر بالا و رادیکس مولر پایین راحت پیدا شدن و دیدن گرافی نهایی آپچوریشن/ وقتی مریضم رفت و با کاسه آش برگشت و گفت خسته ای این آش رو بخورین! / وقتی که چند نفر از شهر طرحی محل کار جدیدم رو پیدا کردن و پیشم اومدن و ...

٨- ریسکی که اون شب سرد، سه نفره توی کوه کردیم و از گروه پسرهای غریبه کمک خواستیم برای آتش روشن کردن و حضور در جمعشون.

و ...

+ از هر کسی که از این بازی خوشش اومد، دعوت به شرکت می کنم. :-) 

وقتی اولین بار به شهر طرحی رفتم، با مامان و بابا بودم. مسئول پانسیون، من و مادرجان شکوهم رو برد تا بهمون اون پانسیون قدیمی و کثیف رو نشون بده. من مجبور بودم دوباره به شبکه بهداشت برگردم و کارهای پذیرش و آموزشم رو انجام بدم. مامان موند برای تمیزکاری و لیست خریدی به بابا داد. پدرجان هم در ادامه‌ی تکمیل جهیزیه ی طرحانه‌ام، برای کف اتاقم که موکتش از کثیفی تیره شده بود و قول داده بودن عوض کنن (ولی نکردن)، فرش ساده ی گلیم‌طوری خرید. دوستش داشتم. سبک بود. توی اسباب‌کشی به پانسیون‌های مختلف، چندین بار جمع و پهنش کردم و حواسم به تمیزیش بود؛ حتی بچه‌های همخونه از حساسیتم نسبت به فرش خبردار بودن و با دمپایی‌هایی که روی موکت کثیف راه می‌رفتن، روی فرش نمیومدن! بعد از اتمام اون دوره، لوله‌اش کردم و به خونه برگشتیم.

چند روز پیش بعد از بیدار شدن، مادرجان شکوه رو توی حیاط گیر انداختم در حالی که داشت فرشم رو می‌شست. گفت: مشکلی نداری توی آشپزخونه بندازمش؟ 

هوپ کوچولوی حسودِ درونم رو خفه کردم و گفتم: نه بابا. 

امروز وقتی رفتم صبحانه بخورم، فرش بهم سلام کرد. غر زدم: بد‌جا انداختیش مامان. 

و بعد جوری جا به جاش کردم که دقیقا میز ناهارخوری وسطش قرار بگیره. 

الان که داشتم ظرف های ناهار رو می‌شستم، چشمم به فرورفتگی ناشی از پایه‌ی تختم افتاد. دل‌مالش گرفتم. نه برای فرشم. نه. 

به این فکر کردم یک سال و نیم پایه‌ی تختم روی فرش بود و جاش هنوز باقی مونده و شاید هیچ وقت پاک نشه. پس چطور بعضی ها انقدر راحت اثری رو که ما روی دلشون، روحشون، زندگیشون گذاشتیم پاک می‌کنن و انگار نه انگار؟

هوم؟! 

* شاعر عنوان رو نتونستم پیدا کنم می‌سپارم به شما.