- يكشنبه ۱۶ تیر ۹۸
- ۱۱:۵۳
از یه جایی به بعد تصمیم گرفتم به دلم بیش از هر چیزی اهمیت بدم. به خودم گفتم یه کاری بکن که وقت مرگت بهش مدیون نباشی. اگه از کسی یا چیزی خوشم اومد، فارغ از نتیجه تلاش کردم به دستش بیارم. نشد؟ خب قسمت نبوده، راهم رو ادامه دادم. کسی چیزی گفت که ناراحتم کرد، سعی کردم بهش بفهمونم که بهم برخورده و باید رفتارش رو با من تغییر بده. متوجه نشد، بی خیالش شدم و از زندگیم حذفش کردم. به نظرم رک شدن برای بیان احساساتم، قدم بزرگی برای هوپی بود که خیلی نظر بقیه براش مهم بود ( و البته هنوز هم تا حدی هست!) و از طرد شدن می ترسید. درون من طفلی وجود داشت که از واکنش اطرافیانش می ترسید. حرفش رو می خورد و نمی زد. حس خودش در اولویت نبود. ولی یاد گرفت که اول طفلک خودش رو ببینه.
لپ کلام مدیون دلتون نشین، خب؟
+ پست رو نوشتم و حس کردم شبیهش رو قبلا نوشتم و این رو پیدا کردم. نشون میده چقدر این مسئله برام مهم بوده!
* عنوان حس مبهم از گوگوش
- ۱۵۲
