خودت باش رفیق!

... اما آدم ها می تونن در تنهایی هم شریک بشن و این تنهایی رو مبنای دوستی هم قرار بدن.

تصور کنین زندگی ما یک رودخونه عریض و عمیقه که مقصد همه نهایتا می رسه به دریا و خودتون رو قایق سواری تصور کنین که سوار یک قایق تک نفره است و روی این رودخونه حرکت می کنه. در واقع از اول مسیری که وارد رودخونه می شین تا وقتی که به دریا می افتین، هیچ کس نمی تونه وارد قایقتون بشه و شما هم همین طور نمی تونین به قایق دیگری وارد بشین. این دقیقا مفهوم تنهاییِ اگزیستانسیاله. 

شما فقط می تونین چند نفر رو انتخاب کنین که در طول زندگی قایقتون رو نزدیک قایق آنها برونین و در پستی و بلندی های رود، کنار هم مسیر رو طی کنین. آدم ها در این شرایط نمی تونن انتظار خاصی از هم داشته باشن، فقط و فقط می تونن همدیگر رو دوست داشته باشن تا تنهایی نتونه شکنجشون کنه. در گذر این رود، روزهایی شرایط جوّی آرومه و شما با لذت و کنار هم قایقرانی می کنین، بعضی وقت ها هم رودخونه خروشان میشه و تا حدی می تونین به کمک هم برین ولی این رو می دونین که ممکنه سر یک پیج مسیر قایق هاتون از هم جدا بشه یا حتی از هم چند صد متر فاصله بگیرین و دیگه توی دایره دید هم نباشین. 

توی این لحظه پُر پیچ و خم ممکنه یک نفر بترسه و بپره توی قایق کناری و شروع کنه دست و پا زدن؛ اما همون طور که اشاره شد قایق یک نفرست و این امر منجر به هلاک شدن هر دو نفر میشه.

پس چقدر خوب میشه که ماهیت این نوع تنهایی رو درک کنیم و بپذیریمش.

چرا که وقتی از فرط ترس تنهایی سراغ آدم ها بریم، با خود آنها مواجه نمی شیم بلکه با چیزی مواجه میشیم که خودمون نیاز داریم و تلاشی برای شناخت اون فرد نمی کنیم و چه خیانتی بالاتر از این در روابط زندگیمون؟! هوم؟

استفاده ابزاری نکنیم از افراد و اون ها رو به اشیاء تبدیل نکنیم. خاصه آدم های عزیز زندگیمون.

،#پادکست_رواق

#اروین_یالوم